Toen het doek viel over een mooi en spannend sidecarcross seizoen wist geen van ons allen dat we enkele maanden later in een pandemie zouden zitten.
Het lijkt wel of we met de gehele wereld deel uit maken van een sciencefiction scenario van één of ander grote filmmaker. Hoe bizar en onbegrijpelijk kan het leven lopen. Voor een gewone stervelingen is dit moeilijk te bevatten.
Maar hoe gaan topsporters hiermee om?
In de MXGP krijgen veel rijders een erg goede ondersteuning vanuit de verschillende teams.
Velen van hen hebben een profbestaan en leven van en voor hun sport. Bij de zijspanrijders zijn er slechts enkelingen die van hun sport hun beroep kunnen maken.
De rest van het deelnemersveld is veelal het boegbeeld van de familie en team. Door de week hard gaan werken, trainen, voorbereidingen treffen en in het weekend strijden voor die felbegeerde titels.
Met een social distancing van ruim 265 kilometer in acht nemende had ik enkele prangende vragen voor een vaste waarde uit het zijspanwereldje. Namelijk de immer goedlachse Gert van Werven…
– Hoe is het nu met Gert en de rest van de familie in deze bizarre periode?
“‘Met mijn gezin en mijzelf is alles goed. Mijn vrouw werkt nu voornamelijk vanuit huis en neemt de opvang van de kindjes waar. Ik ben de ene week thuis aan het werk en de andere week ben op mijn werk aanwezig. Gezien mijn baan als Manager Warehouse en Logistics bij VB-Airsuspension probeer ik zoveel mogelijk aanwezig te zijn om al mijn medewerkers te helpen.”
– Nu alles is afgelast en is verschoven naar latere data moet het toch niet simpel zijn om de focus te blijven houden, of geniet je nu van de kleine dagelijkse dingen?
“Ik moet eerlijk zeggen dat wij ons thuis niet vervelen. Wij mogen van geluk spreken dat we buitenaf wonen en genoeg ruimte hebben om ons vrij te kunnen bewegen. Maar door de jaren heen is het buitenleven bij ons redelijk gegroeid en daar zijn we nu, vooral in de weekenden, druk mee bezig. En je weet, van het een komt het ander en dan worden de plannen vaak alweer groter gemaakt.
Ik moet dan ook heel eerlijk zeggen dat ik mij op deze manier goed kan afschermen van de cross, het is niet dat ik er constant mee bezig ben. Natuurlijk wil ik graag weer op de motor zitten en op pad met het team. Maar belangrijker is, dat deze situatie eerst maar eens allemaal onder controle/over moet zijn en dat we dan wel verder kijken. Veel mensen spijkeren zich vast aan een datum van de overheid. Maar dat betekend lang nog niet dat maatregelen komen te vervallen en alles meteen weer open gaat. Dus laten we vooral blij zijn met het feit dat we nog gezond zijn en geen klachten hebben. Daarbij moet ik wel zeggen dat we hier in Nederland niet mogen klagen met de maatregelen die genomen zijn, namelijk dat we nog redelijk vrijheid hebben waar we uiteraard verstandig mee om moeten gaan. Wel moet ik zeggen dat ons zoontje het als een grote vakantie ziet en niet in de gaten heeft wat er allemaal gaande hij. Hij vindt het wel prima dat hij nu niet naar school hoeft en hij hele dagen buiten spelend kan doorbrengen. Het liefste zou hij de hele dag op zijn zijspan rondrijden op zijn crossbaan. Het is natuurlijk geweldig om te zien hoe onze zoon besmet is met het zijspancross virus en onbewust allerlei rituelen van ons kopieert. Misschien komt daar wel de volgende generatie ‘van Werven’ uit voort die ooit aan de start zal verschijnen op een WK zijspancross.. laten we het hopen, dat zou toch geweldig zijn.”
– Afgelopen seizoen verliep niet vlekkeloos voor het team. Het zal geen gemakkelijke opdracht zijn geweest om niet elke race met Peter Beunk naast je te staan na zijn enkelbreuk?
“Het was gelukkig niet een seizoen met alleen maar tegenslagen, want als team wisten we wel in het Open Nederlands Kampioenschap een mooie derde plaats tijdens de finale in Lichtenvoorde binnen te halen. Daarentegen verliep het qua blessures inderdaad niet vlekkeloos, maar lang klagen heeft geen zin. Tegenslagen moeten overwonnen worden en daarbij moet je als team vooruit blijven kijken, gelukkig doen we dat allemaal. Zelf brak ik mijn enkel in Markelo, maar gelukkig kon ik al vrij snel weer terug op de motor stappen dankzij een operatie van ‘cross dokter Tichelaar’. Ik heb hierdoor Strassbessenbach en Stelpe niet kunnen rijden. Eenmaal weer samen terug op de motor in Zwitserland, brak Peter zijn enkel op drie plaatsen – dat was toch wel een hele domper voor ons allen.
Peter en ik zijn een hecht team en met Peter kan ik werkelijk op de motor lezen en schrijven. Door deze heftige blessure, moest ik op zoek naar en vervanger. Gelukkig kon ik voor Gooik een beroep doen op Kenny van Gaalen. Kenny en ik hadden het jaar ervoor ook al samen gereden en ik wist dat dit met hem wel goed zat. Kenny is niet alleen goed, hij is super! Het is lastig uit te leggen, maar bij Kenny kun je rijden zoals je dat zelf als rijder wilt. Toch moesten we één Grand Prix aan ons voorbij laten gaan, want ik heb de wedstrijd in Dardon-Guegnon niet kunnen rijden. Ik heb heel wat bakkenisten afgebeld. Ik heb wel duidelijk gezocht naar een bakkenist waar ik mee aan de finish zou kunnen komen en waarbij ik mijn eigen tempo mee kon rijden. We hadden immers al enkele wedstrijden gemist en ik hoefde mijzelf niks meer te bewijzen, omdat ik met Peter al rond was voor seizoen 2020. Ik liet de wedstrijd in Frankrijk schieten en keek verder naar bakkenisten voor de laatste wedstrijd van het seizoen. Gelukkig was er die vriendelijk man die uit Finland over wou komen naar Rudersberg. Lari Kunnas is zeker een van de meest gemotiveerde bakkenisten. Hij is heel erg leergierig en voelt heel goed aan wat de motor doet, deze jonge komt er zeker!”
– Aan de conditie lag het niet want vaak kwam team Van Werven de laatste 10 minuten pas echt onder stoom en ettelijke combinaties waren eraan voor de moeite. Toch waren de starts vaak de grote boosdoener, heb je in de winterperiode hieraan gewerkt of lag het ergens anders aan?
“Conditie is altijd wel een ding bij mij.. er zijn wedstrijden waarbij ik mij compleet stuk kan rijden in 15 minuten en dan een kleine vijf minuten op adem moet komen, waarna ik de laatste 10 minuten dan toch weer kan aanzetten. Ik ben van nature zeker geen trainingsbeest maar moet het hebben van veel en soepel rijden. Peter en ik zijn denk ik één van de zwaardere combinaties in het veld, de TM-motor is zeker niet de sterkste tussen alle krachtbronnen, waardoor een start heel belangrijk is. En, inderdaad dit lukte niet altijd even goed. Maar gelukkig kunnen wij meestal in de eerste ronden een boel goedmaken door vrij gemakkelijk te passeren.
Zelf hebben wij deze winter, tot aan onze trip naar Amerika voornamelijk gebruikt om te herstellen van onze blessures. Peter van zijn enkelbreuk en ik van mijn operatie in December waarbij de schroeven uit mijn enkel zijn gehaald en er flinke revisie aan mijn meniscus is gedaan. Deze was flink beschadigd, waardoor ik mijn knie niet meer vrijuit kon bewegen. Halverwege januari kregen zowel Peter als ik weer groen licht en zijn we pas begonnen met motortraining.”
– Je sluit het WK af op een 11de plaats en helpt team Nederland aan de felbegeerde Sidecars of Nations titel. Dit moet je vast een pak vertrouwen hebben gegeven om het seizoen 2020 aan te vatten?
“Toen we gevraagd werden tijdens de finale ONK wedstrijd op de Zwarte Cross in Lichtenvoorde, was ik zeer vereerd. In 2014 mocht ik dit met Peter al eens doen en toen wonnen we zilver, nu kregen we weer een kans. Helaas niet Peter aan mijn zijde door zijn blessure, maar gelukkig was hij dat weekend wel met ons team mee. Tijdens de Nations stond Kenny van Gaalen me bij. Als team hebben we denk ik zeker laten zien dat we een waardevolle toevoeging waren naast team Hermans en team Bax. De tweede manche reden we een puike wedstrijd en als alles op dat moment naar behoren gaat en je over de finish komt en je eigen clubje vaste supporters ziet staan, dan is dat super. Zoiets geeft mij zeker een pak vertrouwen en een heel goed gevoel, namelijk het gevoel dat we zoiets echt samen doen.”
– Op vraag van de Noord-Amerikaanse TM importeur Ralf Schmidt trekken jullie naar de USA voor een sidecarpromo. Dit kan niet anders dan één van de hoogtepunten uit jouw loopbaan zijn als gedreven sidecarrijder?
“Ja! Dit avontuur is zeker een van de hoogtepunten uit mijn loopbaan geweest. Ik wou al heel lang een keer naar Amerika om dit eens mee te mogen maken, maar op deze manier – dat was geweldig. In Amerika is de zijspansport nagenoeg niet tot nauwelijks aanwezig. Het niveau is erg laag en ik denk dat het voornamelijk moeilijk is om daar aan bepaalde materialen te komen. Er zijn best mensen die daar energie en tijd in willen steken, maar dan moeten er wel mensen zijn die deze sport willen uitoefenen. En zolang daar weinig te zien is, motiveert dit ook niet. Ik hoop met onze trip, dat wij daar een paar mensen enthousiast hebben gemaakt om ook deze sport bekender te maken in de USA.”
– Je hebt al eens laten vallen dat 2020 misschien wel je laatste jaar is. Door de Covid-19 crisis loopt het seizoen zeker niet volgens plan, en heeft dit op team en sponsoren zijn uitwerking. Herboekingen, verleggen van geplande vakantiedagen…! Blijf je bij je standpunt om te stoppen of overweeg je er nog een extra jaartje aan vast te knopen?
“Begin dit jaar hebben wij een teampresentatie gehad en daarbij heb ik verkondigd dat dit inderdaad mijn laatste jaar als actief zijspancrosser in het WK en ONK zou worden. Alleen stond COVID-19 toen nog niet op de kalender!
Ik krijg nu veelal de vraag wat ik ga doen in 2021, want van 2020 zal denk ik weinig van overblijven. Veel sponsoren en betrokkene geven aan dat ‘deze situatie’ natuurlijk niet de manier is om afscheid te nemen. Klopt, dat ben ik volledig met hun eens en ben blij dat zij dit uitspreken. Maar of dit mogelijk is, daar kan ik nog geen antwoord op geven omdat ik dit eerst met mijn gezin, bakkenist, team maar ook werkgever moet bespreken. En, even zo belangrijk het overleg met mijn sponsoren. Als stuurman/kapitein van het team heb ik wel een hoofdrol, maar dan moet het team wel met me mee willen. Het is daarom nu nog te vroeg om deze vraag te beantwoorden, omdat uit deze ene vraag om dit moment meer vragen tot stand komen. Maar het houdt me zeer zeker wel bezig.”
– Het ziet er naar uit dat we nog langer noodgedwongen thuis zullen moeten blijven. Frankrijk, België en Duitsland verlengende hun coronamaatregels voor grote evenementen. België, Nederland en Duitsland gaan zelfs tot en met eind augustus! Dit betekend dat de WSC kalender weer zal moeten worden aanpassen. Wat zijn jouw bedenkingen hierover en hoe ga je het aanpakken als er weer groen licht is?
“Heel spijtig, maar persoonlijk denk ik dat er dit seizoen geen wedstrijden om een kampioenschap meer gereden gaan worden. Onze sport heeft bezoekers nodig, bezoekers brengen sfeer maar vooral geld in het laatje van de organisatoren. Zij hebben deze verdiensten hard nodig om een WK, ONK, NK of ander evenement te kunnen organiseren. Ik verwacht echt wel dat er weer een moment komt dat we weer mogen gaan trainen, maar een wedstrijd is lastiger denk ik. En onze geliefde zijspancross valt ook nog eens onder een contactsport, want Peter en ik kunnen immers niet 1,5 van elkaar vandaan blijven tijdens het rijden.
Ik denk ook dat de verantwoordelijke van WSC en FIM bij elkaar moeten komen om de mogelijkheden en consequenties te bekijken en te bespreken. Een, tegenvallende, optie zou zijn om de huidige kalender te cancelen zodat deze druk er vanaf is en er naar andere mogelijkheden gekeken kan worden en er eventueel nog iets anders georganiseerd kan/mag worden. Laten we hopen dat er dan wat internationale wedstrijden georganiseerd kunnen worden. Want wat onze WK kalender betreft, inmiddels 8 wedstrijden tellend, dat is geen WK waardige kalender.”
– Bedankt voor het openhartig gesprek en ik hoop dat we snel weer kunnen genieten van onze mooie sport. Zijn er nog mensen die je via deze weg extra in de bloemen wil zetten?
“Het enigste wat ik dit moment kan wensen is dat iedereen gezond blijft en dat we elkaar straks weer mogen begroeten op of langs het circuit, om onze mooie sport te kunnen uitoefenen of te kunnen bezichtigen.”